Met het werk van Michaël Borremans is Voorkamer aan haar tweede tentoonstelling toe.

Borremans toont in de galerij schilderijen waarin hij zintuiglijkheid (vooral de  waarneming) als thematisch vertrekpunt neemt. Hij schildert hoofden van personages die veelal geklemd zitten in het beeldkader. De blikken van de figuren kijken buiten het doek, weg van de toeschouwer en zien wat wij niet zien; er is een interactie tussen de geschilderde personages en wat zich in hun waarnemingsveld bevindt. Borremans toont zintuiglijkheid ook door ze expliciet niet te tonen: hij overschildert ogen en gezichten van figuren en benadrukt op deze manier zowel de aanwezigheid als de afwezigheid ervan. Hiermee wijst hij tevens op een zeker gemis, net zoals  in de schilderijen waarop een hoofd of een hand afgesneden lijken.

De thematiek van de afsnijding zien we terug in de ‘collage’ van tekeningen en schilderijen in het bureau van Voorkamer. Zo is er bv. de tentoonstellingsmultipel, een ets met de titel ‘The Way of the World’, waarop zich een imaginaire scene afspeelt in het Antwerpse Middelheimpark: een groot aantal mensen aanschouwt een sculptuur bestaande uit een gigantische doos waarin zich een doormiddengesneden hond bevindt. De halve hond is een metafoor voor de immer zoekende mens die een voortdurend gemis ervaart... . De gigantische afmetingen van de sculptuur drukken  de grootte van dit gemis uit... .

Het recente werk van Michaël M.C.G. Borremans 

In zijn reeks schilderijen ‘The Mind and Its Limits’ gaat Michaël Borremans verder in zijn persoonlijk onderzoek  naar de problematiek van de relatie tussen geest (intellect) en zintuiglijkheid.

In oorsprong vertakkend vanuit de –zintuiglijk bevestigde- begrenzingen van de fysische ruimte ziet hij zijn thematiek geleidelijk evolueren naar de limieten van de geest en het intellect.

De geest is nimmer vrij, want onmiskenbaar begrensd en beperkt, net zoals tijd en ruimte begrensd zijn in relatie tot een menselijk subject. Hier wijst Borremans ons op de relativiteit van elk intellectueel vermogen en de frustratie welke daar mogelijk uit voortvloeien; de mens is per definitie onvrij, gebonden, beperkt, zowel in geest als in ruimte en tijd en daardoor machteloos, slachtoffer, gedupeerde, martelaar en onwillige.

De wijze waarop Borremans deze thematiek benadert is minstens opmerkelijk te noemen; niet alleen in het feit dat hij telkens een kudde schapen opvoert als metafoor voor de aanwezigheid van de menselijke geest, maar ook de luchtige, haast nonchalante en vrolijke picturale stijl en de sensuele fractuur in de schilderijen in combinatie met minimale toevoegingen van iconografische eigenaardigheden hebben een zowel ironische als bevreemdende werking.  Er treedt een manifeste tegenstelling op tussen de vrolijke uiterlijke sfeer van het werk en de –toch wel zwaarmoedige – inhoud ervan. Deze dialectiek en Borremans begenadigde picturale stijl maken dit werk ongemeen groots.

                            Michael Denayer.

                                       1997.