Noordzee aan de horizon, 1-11-97

Ik breng hier enige tijd door omdat ik..., vanwege de horizon.
Nog meer omdat ik hem niet zie.

Ergens is een horizon (eindigt het gezichtsveld, de ruimte),
ik zie hem niet. Ik vermoed een denkbeeldige lijn uit een ver-
vlogen, denkbeeldige tijd.

Er is geen benul van afstand, geen vermoeden van kleur. Wat
ik zie vanop deze negende verdieping is puree van waterdamp,
puree van tijd.

Grijs, wit: Ik vind geen antwoord,
Zien wordt vermoeden.

Het werk beschrijven, omschrijven, aanvullen...
Eigenlijk mag ik dat niet doen. En had ik het al gekund, dan
had ik in de eerste plaats een boek geschreven. Er bestaan an-
deren. Eigenlijk mag ik geen huizen bouwen. Daartoe heb ik
geen bevoegdheid gekregen, werd ik niet opgeleid.
Als het werk onterecht wordt genoemd, dan zal ik antwoorden:

met die bedoeling werd het niet gemaakt. In het andere geval
zal ik precies hetzelfde antwoorden.
Het hoeft niet.

Ik worstel, als zovelen, met de werkelijkheid. Iets is op een be-
paald ogenblik werkelijk. Daarna vervaagt het, wordt gerang-
schikt en geplaatst in ons archief. (Doorgaans even ontoeganke-
lijk dan de werkelijkheid zelf) Er bestaat niet iets als werkelijk-
heid=een aaneenkoppeling van al deze processen, nodig om te
vergeten, nodig om te herinneren.

Sommigen zullen kijken naar tekeningen. Ik zie bij het beschouwen
ervan: mist, abstractie van abstractie. De werkelijkheid geworden
werkelijkheid als illusie: de illusie als twee dimensies.
Sommigen zullen kijken naar een ontzagwekkend aantal donkere
lijntjes. Ik zie bij het beschouwen ervan: de illusie van een papierve-
zel die inkt opslorpt.

Het formaat staat voor deze en alle volgende illusies vast: 50X50 cm.
Het staat niet symbool. Het is een vertaling van de ruimte die ikzelf
inneem. Binnen dit kader, waar ik niet uit kan stappen zonder onge-
lukken te veroorzaken, BESCHRIJF ik de oppervlakte. Ik beschrijf
met de illusie van een herinnering aan een herinnering (herinnering
aan een 'huis' waar lichten aan of uit zijn (waren), waar iemand of
niemand woont (woonde).

De oppervlakte beschrijft de illusie van licht, de versplintering van
de algehele, onontkoombare eenzaamheid, verlatenheid van voor-
werpen, vormen, gedachten, de illusie van een concreet raster, gevuld
met abstracte herinneringen.

Sommigen zullen vlekjes zien, sterretjes zelfs.
Zij zullen deze vlekjes wit noemen of okerkleurig... Onder deze huid
van tijd ligt een papiervezel, doordrongen van lijnolie. Hierachter
zuurvrij karton, de houtvezels van de rug van de lijst. Daarachter de
verf op de muur, pleister, de muur gemaakt van bakstenen enz. tot bij
de buren, tot bij de volgende buren... de aardbol rond, treffende de be-
schouwer in het achterhoofd, zodat men zichzelf op de rug kijkt, zich-
zelf observeert eerder dan werk dat er eigenlijk niet is.
Voor deze vlekjes zit glas, daarvoor een spiegelbeeld, daarvoor de be-
schouwer met zijn/haar ruimte.

Weinigen zullen zeggen: dit is geen tekening.(en daarop in woede ont-
steken). Ik heb de oppervlakte beschreven waarop stond: dit is geen
papier. Meer dan mijn toedoen staat er niet.

Hierover (over het werk) iets zeggen, zou betekenen: de oppen 'lakte
beschrijven, dwz: de overlapping van alle vezels, alle inkt, verf: een
donker vierkant (dat er niet is, het is niet eens donker) met daarin ver-
moedelijk nog een klein papiervezelen cirkeltje (dat er niet kan zijn).

Sommigen zullen spreken over een tekening. Over een tekening van een
huis, zich afvragend waar het huis zich bevindt. Dat is goed, ik wil
niemand beïnvloeden. Wat er staat is niet meer dan de werkelijkheid,
ook niet minder. Mocht het de werkelijkheid zelf zijn , dan was er niets
dan een illusie te zien. Mocht het de werkelijkheid (of een afbeelding er-
van) niet zijn, dan bestond ik niet.
Alle vragen kunnen aan om het even wie gesteld worden.

Niemand zal naar een rebus kijken, er is geen verhaal, er zijn geen sym-
bolen.

Ikzelf kan weinig vragen beantwoorden. Geen enkele eigenlijk. Het werk
benadert de consequentie van een gedachtengang. Wat hier staat heeft
met het werk te maken.

Wat er eventueel te zien is, is opgewekt of triest, zal iemand zeggen, naar-
gelang...

Alle voorwerpen zijn onschuldig. De revolver is niet schuldiger na de aan-
slag.
Alle voorwerpen zijn ongevaarlijk. De mens heeft de rollen omgedraaid.

Ik ben niet verantwoordelijk voor gebeurlijke ongevallen.
Kleuren zijn onschuldig.
Wat er staat is niet te zien. Ik ben 1m 77cm groot, en weeg ca. 62 kg. Ik heb
niets autobiografisch laten inlijsten.

Wat betekent een ladder voor iemand die er nooit een heeft gezien? maw:
kan ongeboren leven pruimen plukken?

Wat betekent een hond voor iemand die hem niet voedt?

Rechtstreekse verwijzing naar een reeks schilderijen van vroegere datum.

Werktitels zijn er geweest, maar werden na voltooiing afgevoerd.

Het papier is afkomstig uit Noorwegen, gedurende drie jaar mijn woon-
plaats.

Misschien heb ik er ooit drie jaar gewoond, vermoedelijk heb ik in 1995
het hele land doorkruist, net onder een mistlaag.

Een nature morte twijfelt aan zijn bestaan.